یکــــ تصمیم نــــو

وقتی تصمیم می گیری امام را یاری کنی، وارد دو صحنه می شوی.

یکی اینکه شیطان برایت برنامه ریزی دقیق تری می کند. برای شیطان آدم مهمی می شوی چون می خواهی قدمی برداری. تا قبل از این شاید حتی نماز هم می خواندی خیلی کاری به کارت نداشت امّا حالا نمازت که جای خود دارد، کوچک ترین قدمهایت برایش نگران کننده است. باید مواظب باشی خسته ات نکند.
از امام کمک بگیر ...
این تصمیم را که می گیری، پیش خدا و امام هم جایگاه خاصی پیدا می کنی. آنها هم برایت برنامه دارند.
باید آماده شوی، آمادگی سختی دارد.
زحمت دارد.
یکی از چیزهایی که آماده ات می کند بلاست. باید آبدیده شوی وگرنه در لحظه های حساس کم می آوری. بلا اگر قدرش را بدانی و در سختی ها دوام بیاوری و منحرف نشوی، آماده ات می کند و آدمی می شوی که به درد امام می خورد.
داستان آن کسی را که رفته بود روی بازویش عکس شیر را خالکوبی کند یادت هست؟
خالکوب تا یک سوزن می زد، دردش می آمد و می پرسید این کجای شیر است، مثلاً می گفت دمش یا شکمش. می گفت دم نمی خواهد، شکم نمی خواهد. آخر سر خالکوب گفته بود برو پی کارت، شیر بی یال و دم و شکم که شیر نیست.
داستان بلا و سختی در راه یاری امام هم همین است. بلا و سختی نقطه ضعف هایت را نشانت می دهد. با بلا و سختی یک قدم جلوتر می آیی، مشکل را پیدا می کنی و باید دنبال درمان ضعف ها باشی.
بلا بت هایت را می شکند، وابستگی هایت را از بین می برد، خالصت می کند برای خدا.
وقتی در بلا چیزهایی را از دست می دهی، می فهمی که هیچ چیز قابل اعتماد نیست. یاد می گیری که باید تنها بر خدا توکل کنی.مقام بالایی است که در بلاها صبر کنی، بالاترش این است که بلا را قدر بدانی و شاکر باشی.
زیارت عاشورا را حتماً خوانده ای، آنجا که می گوید:

اللّهم لک الحمد حمد الشاکرین لک علی مصابهم

یعنی خدایا شکر گذار مصیبت هایت هستیم.